Het verschil tussen “woestijnen” en “door de mens gemaakte woestijnen”

Mensen denken vaak dat woestijnen ongeveer hetzelfde zijn. Maar er zijn echter grote verschillen. Sommige woestijnen – bijvoorbeeld in Somalië – lijken droog, maar zijn het niet. Daar valt juist veel regen – tot wel 40 inches (1,000 mm) – het valt alleen in een erg korte periode. Sommige woestijnen – zoals die in het noorden van Chili – hebben nooit regen. Andere woestijnen hebben temperaturen die nooit onder 0⁰C komen – bijvoorbeeld in het Midden Oosten – anderen – zoals de Los Monegros Woestijn in Zaragoza Spanje – heeft wel temperaturen tot +45⁰C in de zomer, maar hebben lage wintertemperaturen tot wel -15⁰C!



Het grootste verschil tussen woestijnen is eigenlijk hun schepping. Een deel van de woestijnen heeft een natuurlijke oorsprong. Een groot deel van de woestijnen, 2 miljard hectare, zijn echter door de mens gecreëerd.

In de laatste 500 jaar heeft de mens bomen gekapt – en doet dit nog steeds – op een onvoorstelbare schaal. Hele landen zijn ontbost in slechts één generatie. De mens was en is in staat om oerbossen binnen 50 jaar te veranderen in een zelfgemaakte woestijn. Het gebeurde op een dergelijke schaal in Argentinië, Mexico, de Verenigde Staten, Zuid-Afrika, etc. en het gebeurt tegenwoordig in heel Borneo, Brazilië, Centraal-Afrika, Canada en Indonesië.

Al deze gebieden waren ooit groen, werden toen gekapt, en werden daarna begraasd door geiten, schapen en ander vee wat ervoor zorgde dat de scheuten niet meer groeiden. De zon kreeg de bovengrond in zijn macht, deze droogde uit en erosie begon. Zaden konden niet meer ontkiemen en een nieuwe woestijn werd “geboren”.

Misschien is “gedegradeerde landbouwgrond” een betere omschrijving dan “een door de mens gemaakte woestijn?”

Een goed voorbeeld is Californië: slechts 100 jaar geleden was het de prachtige tuin van de Verenigde Staten. Tegenwoordig is het de mooiste gedegradeerde landbouwgrond van de VS. De droogte in Californië, en vele andere gedegradeerde landbouwgronden, is niet cyclisch maar structureel. Alle door de mens gemaakte gedegradeerde landbouwgronden zijn door dezelfde fase gegaan die Californië vandaag de dag ervaart.

Wat er nu gebeurt in Sao Paolo – Brazilië – ooit het Amazonegebied met meer dan 2.000 mm neerslag per jaar – is een ander goed voorbeeld van wat we tegenwoordig ervaren. Het Aralmeer en het Tsjaadmeer zijn andere geweldige (!) voorbeelden van problemen die voorkomen als gevolg van ontbossing. Alle door de mens veroorzaakte gedegradeerde landbouwgronden zijn door dezelfde problemen gegaan als de problemen waar de mensen in Californië, de mensen bij het Aralmeer, het Tsjaadmeer en in Sao Paolo nu mee kampen.

Als er niks verandert, zal de mens doorgaan tot er geen enkel oerbos meer over is. Maar er is één positief punt: we kunnen hoopvol zijn! In deze gedegradeerde landbouwgronden is het minder warm dan we ons voorstellen, wat het best makkelijk maakt om het te herbebossen.

Over het algemeen is het in de meeste gebieden slechts 6 maanden per jaar warm – 180 dagen – en dan alleen tussen 10 uur ’s ochtends en 5 uur ’s middags. In totaal is het er echt heet gedurende 1,260 uur van de jaarlijkse 6,800 uur. Dus het is er slechts 20% van de tijd erg heet, en in de andere 80% is de temperatuur vaak erg comfortabel.

Het probleem voor bomen in gedegradeerde landbouwgebieden is helemaal niet de  temperatuur. Ze kunnen makkelijk tegen de 20% hete periodes en genieten 80% van de tijd van gemiddelde temperaturen.
Over het algemeen hebben gedegradeerde landbouwgronden ook veel neerslag. De kwantiteit van de regen is het probleem niet. Het probleem is de piek waarin het valt: de periode van droogte is te lang voor zaden om te ontkiemen en om diepe wortels te groeien.

Dit is het probleem dat ik heb geanalyseerd en opgelost met de Groasis Technologie: de plant helpen om zijn wortels meer dan 3 meter diep te laten groeien in het eerste jaar, totdat deze het vocht bereiken en zelfstandig door kunnen groeien. Als je dit bereikt, kunnen de planten er makkelijk groeien. Dat deden ze vroeger immers ook!

Ik geef vaak dit voorbeeld: “Als bomen er ooit groeiden, kunnen ze er weer groeien. Als het gebied klein genoeg was om te kappen, is het zeker klein genoeg om te herplanten.”

Dus met deze blog hoop ik je te inspireren om een reis met mij te starten en alle gedegradeerde landbouwgronden van Moeder Aarde te herbebossen. Deel mijn hoop, deel deze blog, wees een Green Musketeer en plant één boom per jaar!

Pieter Hoff,
Groene Musketier